Stosuje się ją przy instalacjach centralnego ogrzewania wodnego z kotłami, jeżeli producent nie określił swoich dodatkowych wymań dotyczących jakości wody.
Zgodnie z normą PN-93/C-04607 ogólna twardość wody służąca do napełniania instalacji nie może przekraczać 4,0 mval/l (11,2 °n).
Dopuszczalne jest napełnienie instalacji wodą nieuzdatnioną o średniej twardości - do 15°n (5,36 mval/l) pod warunkiem, że całkowity zład wody jest mniejszy od 20l/kW.
Przeważnie mamy do czynienia z twardością przejściową powodowaną przez wodorowęglany, które są nietrwałe termicznie i podczas ogrzewania przekształcają się w nierozpuszczalne w wodzie węglany tworzące kamień kotłowy. Część kamienia kotłowego osadza się na elementach instalacji, a część na elementach - głównie na wymienniku. Kamień kotłowy jest bardzo dobrym izolatorem termicznym - zmniejsza odbiór ciepła przez wodę kotłową, co prowadzi do przegrzewania się wymiennika i w konsekwencji do jego zniszczenia. Kamień kotłowy, jeżeli osadza się na czujnikach powoduje zafałszowanie odczytu temperatury i nieprawidłową pracę automatyki.
Zgodnie z ROZPORZĄDZENIEM MINISTRA ZDROWIA z dnia 4 września 2000 r. w sprawie warunków, jakim powinna odpowiadać woda do picia ... ogólna twardość wody może wahać się w zakresie 60 - 500 mg/l (3,36 - 28°n).
Typowa twardość wody wodociągowej wynosi ok. 10 - 15 °n, często jednak znacznie przekracza górną granicę wynikającą z tego przepisu.
Przy napełnianiu instalacji wodą wodociągową można, w bardzo prosty i z wystarczającą dokładnością określić twardość wody przy pomocy ogólnodostępnych testów (metodą miareczkowania lub przy pomocy pasków testowych).
Jeżeli woda lokalna nie spełnia powyższych warunków należy układ napełnić wodą uzdatnioną lub zastosować atestowane uzdatniające środki chemiczne.
Uzupełnianie wody w instalacji powoduje wprowadzanie do obiegu grzewczego związków zwiększających twardość.
Układy otwarte powodują natlenianie wody w instalacji. Wysoka zawartość tlenu w wodzie kotłowej tworzy warunki sprzyjające korozji.
Woda w instalacji powinna być wolna od zawiesin ciał stałych i substancji oleistych, które wprowadzane są do instalacji razem z jej ele¬mentami (np. rdza i olej na wewnętrznych powierzchniach grzejników) i w czasie jej wykonania (np. pasty lutownicze i uszczelniające, metalowe wióry).
Jakość wody ma szczególne znaczenie w w tzw wysokotemperaturowych układach podgrzewu cwu gdzie na wymienniku temperatura wody znacznie przekracza typowe 55°C.W układach tego typu należy przestrzegać dolnych granic twardości wody. Po podgrzaniu wody do temperatury ciepłej wody użytkowej (powyżej 50 °C) dochodzi do zachwiania równowagi wapniowo-węglanowej. Wolny wapień w wodzie łączy się z rozpuszczonym dwutlenkiem węgla, aby poprzez reakcję chemiczną wspólnie z nim "wyprodukować" kamień kotłowy osadzający się wewnątrz instalacji. Intensywność osadzania się kamienia zależy poza twardością głównie od temperatury wody, gwałtownie rośnie, gdy przekracza ona 65oC.
Wody o niższej twardości niż 90 mg CaCO3/dm3 działają korozjo-twórczo na przewody wodociągowe, natomiast z wód o twardości ponad 500 mg CaCO3/dm3 wytrącają się osady stopniowo zmniejszające przepustowość przewodów. Technologicznie najbardziej szkodliwy jest siarczan wapnia, gdyż z niego powstaje trudny do usuwania kamień kotłowy. Chlorek magnezu natomiast wywołuje korozję kotłów parowych. Jeżeli mamy zbyt twardą wodę, rzutuje to z reguły na wszystkie urządzenia, które mają z nią styczność.
Większość urządzeń jest przystosowanych do współpracy z wodą o twardości nie przekraczającej 15°dH. Użytkowanie urządzeń w wodzie o wyższej twardości niż zalecana przez producenta może znacznie skrócić ich żywotność. Bardzo ważna jest więc świadomość, jaką twardość ma używana przez nas woda. Przy wodzie twardej i bardzo twardej musimy przykładać dużo większą wagę do zabiegów konserwacyjnych
